Het venijn zit in de laatste loodjes

Stel je voor: een normale doordeweekse werkdag. Een lichte kater van iets teveel biertjes, net wakker geschopt door een sterke bak Hollandse koffie. Je start de Volvo om naar het werk te rijden en... de kilometerteller geeft na 100 meter onverstoorbaar 000.1 aan. Bij een stand van 001.0 na inderdaad een kilometer verder te zijn begin je je achter je oren te krabben.
Of de afgelopen 14.000 kilometers nou in onze dromen of in werkelijkheid zijn afgelegd, de reis laat zich nauwelijks beschrijven. Maar om de gedachten toch een beetje richting te geven nadat de woorden tekort geschoten zijn: het was prachtig. Of we de silhouetten van de Mexicaanse bergen correct hebben waargenomen, of de dienstkleding van de vrouwelijke tolpoortenbedienden werkelijk keizerlijk waren, de herinneringen lijken toch echt echt. De verschrikkingen van overheidswege bij de grenzen zullen we voor onze gemoedsrust hoofdschuddend terzijde schuiven als hallucinatoire nachtmerries. We koesteren onze prachtige herinneringen aan Panama Stad, David, Arenal, Granada, San Salvador, Antigua, San Cristobal, Villahermosa, Mexico Stad, Guadalajara, Mazatlán, Guaymas, Tucson, Flagstaff, Vegas, St. George, Cortéz, Layton, Big Sky, Canmore, Grande Prairie, Fort Nelson, Whitehorse en nu Tok.
Tok?! Ja Tok. Tok staat niet in het routeboek en zelfs nauwelijks op de kaart. Toch zitten we hier. En zelfs genoeglijk aan het bier met Piet en Han van team 77. Enige uitleg is hier wellicht op zijn plaats.
Het venijn zit, denken we, in de laatste loodjes. Dus die hebben we dan ook maar overgeslagen. De rit naar Irkoetsk van 6 jaar geleden nog vers in het geheugen gegrift hebben we besloten niet met de groep mee te gaan op de route van Whitehorse naar Fairbanks via Dawson. Zelfs volgens de locals met hun groenlinks-tergende fullsize 4x4 pickups zou dit een zware rit worden vanwege de wegomstandigheden. En overnáchten in de auto zoals het routeboek voorstelt, dat zou zelfs ons iets te ver gaan. Chesterfield Edition of geen Chesterfield Edition. Dus gekozen voor de weg van het beste asfalt, het vervolgen van de Alaska Highway rechtstreeks richting Fairbanks. Als alles goed gaat zullen we de groep daar weer ontmoeten en dan aldaar genoeglijk aan het bier gezeten de verhalen wel horen over alle technische problemen, schades, oponthoud, slaapgebrek en ander ongerief dat wij allemaal gemist hebben.
Een kleine, doch verheugende ervaring vanmiddag bij het ten derde male passeren van een Amerikaanse grens: de eerste vraag van de betreffende beambte was of wij tot een groep behoorden. Zijn mededeling dat wij de eerste auto waren deed vermoeden dat enig nieuws ons vooruit was gesneld en deze man op de hoogte was van het bestaan van een groep Hollandse autogekken. Deze allerlaatste grens die we met de Volvo passeerden passeerden we in minder dan 10 minuten. Het-kán-dus-wel!
Morgenochtend zullen we eerst lekker uitslapen voordat we de laatste paar honderd kilometer naar Fairbanks rijden. En dan komt het einde van de Panamericana Indian Trail in zicht.